معنای کفر

بسم الله الرحمن الرحیم

 

همانطور که در مطلب قبل بیان شد، فهم واژه «کُفر» نیاز به شرح بیشتری از این واژه دارد تا درک عمیقتری برای ما بوجود آورد.

کفر در لغت عرب به معنای «پوشاندن» است. البته معنای "پنهان کردن" هم از آن تعبیر شده است.

به همین خاطر است که عرب به شب، "کافر" می گوید و برگ هایی که میوه را می پوشاند، "کافور" می نامد.

اگر به صورت اصطلاحی و در امر دین بخواهیم به معنای این لغت اشاره کنیم، واژه «پس زدن» و «کنار زدن» و «جایگزینی چیز دیگری با آن» هم از آن برداشت می شود (اگرچه این تعبیر نیاز به دقت بیشتری دارد). در کاربرد دینی از این واژه، کسی که حقیقت الوهیت «الله» و رسالت «محمد» صل الله علیه و آله و «شریعت» ی که از پی آن می آید را "پنهان" کند و پس بزند و با امر دیگری(که قطعاً باطل است)، این حقیقت را بپوشاند، «کافر» خوانده می شود.

البته این واژه در قرآن کریم در وجوه مثبتی هم به کار رفته است:

1-    «وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُکَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ وَلَنَجْزِیَنَّهُمْ أَحْسَنَ الَّذِی کَانُوا یَعْمَلُونَ» (عنکبوت/7)

در این آیه، خداوند وعده می دهد که گناه کسانی که ایمان آورده اند و عمل صالح انجام داده اند را می پوشاند و به کناری پس می زند.

2-    «لاَ إِکْرَاهَ فِی الدِّینِ قَد تَّبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَیُؤْمِن بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَىَ لاَ انفِصَامَ لَهَا وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ» (بقره/256)

در این آیه، کفر به طاغوت و به کنار زدن طاغوت و ایمان داشتن به خدا اسباب تمسک به عروة الوثقی شناخته شده است.

از این آیه می توان به تضاد کفر و ایمان هم پی برد. یعنی شما کفر به یک چیز را با ایمان به چیز دیگری جایگزین می کنید و بالعکس.

همچنین برای «کفر» اقسام و مراتبی مشخص شده است که در منابع مختلف موجود است و ما به همین مقدار توضیح از این واژه بسنده می کنیم.

 التماس دعا

چند نکته ساده از کلام الله

بسم الله الرحمن الرحیم

«وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ ءَامَنُواْ مِنکمُ‏ْ وَ عَمِلُواْ الصَّلِحَتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فىِ الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ وَ لَیُمَکِّنَنَّ لهَُمْ دِینهَُمُ الَّذِى ارْتَضىَ‏ لهَُمْ وَ لَیُبَدِّلَنهَُّم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا یَعْبُدُونَنىِ لَا یُشْرِکُونَ بىِ شَیًْا وَ مَن کَفَرَ بَعْدَ ذَالِکَ فَأُوْلَئکَ هُمُ الْفَاسِقُون‏» (نور/55)
«خداوند به کسانى از شما(مسلمانان) که ایمان آورده‏ و کارهاى شایسته کرده‏اند وعده داده است  که قطعاً آن ها را در روى زمین جانشین (خود) کند، همان گونه که کسانی را که پیش از آنها بودند جانشین ساخت؛ و حتماً آن دینی را که برای آن ها پسندیده است (دین اسلام را) برای آن ها مستقر و استوار سازد و بی تردید حال آن ها را پس از بیم و ترس به امن و ایمنی تبدیل نماید ، به طوری که تنها مرا بپرستند و چیزی را شریک من قرار ندهد؛ و هرکه پس از این کفران ورزد، چنین کسانی به حقیقت نافرمانند.»
 
چند نکته ساده:
1-     خداوند در این آیه سه وعده می دهد. وعده خداوند حتمی و قطعی است، پس شاید بتوان گفت که ما در حال خواندن یک پیشگویی تاریخی هستیم که قطعاً رخ می دهد.

2-     این وعده خداوند برای کسانی است که «هم ایمان آورده اند» و «هم عمل صالح» انجام می دهند.

3-     وعده اول این است: «قطعاً (شک نکنید که) آن ها را خلیفه و جانشین خود بر روی زمین می کنم»

4-     اگر کسی بپرسد چگونه؟ باید گفت: «همانگونه که کسانی را که قبل از آن ها بودند، جانشین خود کرد»

5-     وعده دوم این است: «حتماً آن دینی که آن ها پسندیدند (که با توجه به شرط اولیه وعده -یعنی ایمان و عمل صالح_ می توان دریافت که چه چیزی را پسندیده اند) برای آن ها مستقر می کنم (با توجه به وعده قبل، علی القاعده این امر هم در کل زمین صورت می گیرد)

6-     وعده سوم این است: « قطعاً حال آن ها را پس از بیم و ترس به امن و ایمنی تبدیل می کنم»

7-     در وعده سوم، می توان گفت که علی القاعده یک ترس و بیمی از قبل وجود دارد که ظاهراً زیاد هم هست. وعده سوم، میزان این امنیت را به قدری زیاد می داند که این افراد می توانند دیگر بر اساس ترسشان برای خدا شریک قائل  نشوند و به راحتی می توانند فقط الله را بپرستند(ظاهراً قبلا اینطور نبوده)

8-     در آخر آیه می گوید که کسی که بعد از این همه الطاف الهی، کفر بورزد (شاید لازم باشد بعداً در خصوص واژه "کفر" صحبت کاملتری انجام شود) فاسق است. (کلمه فاسق از ماده فسق در اصل به معنى خارج شدن هسته از درون رطب (خرماى تازه) است. گاهى که رطب از شاخه ی درخت نخل سقوط می کند، هسته از درون آن به خارج میپرد، عرب از این معنى تعبیر به فسقت النواة می کند. به همین خاطر است که به کسانى که لباس طاعت پروردگار را از تن در آورده و از راه و رسم بندگى خارج شده اند فاسق گفته شده است. یعنی همان گونه که هسته خرما به هنگام بیرون آمدن، آن قشر شیرین و مفید و مغذى را رها میسازد، آنها نیز از تمام داشته های ارزشمند خود که مایه اعتبار و ارزش واقعی آن ها بود جدا می شوند و تنها سقوط می کنند.)
 

ماتن

در برخی از کتاب ها برای توضیح متن اصلیِ کتاب، به آن شرح می زنند. گاه این شرح به قدری برجسته می شود که متن اصلی را از یاد ما می برد.به نویسنده متن اصلی کتاب «ماتن» می گویند، در مقابل نویسنده ی شرح که شارح نام دارد.